REAKTYWNE ZABURZENIA WIĘZI (ZESPÓŁ ZABURZENIA WIĘZI)
Stworzenie więzi to kluczowy aspekt rozwoju człowieka, mający wpływ na jego późniejsze życie. Jest to proces dynamiczny, długofalowy i może przyjmować różne formy na przestrzeni czasu, zanim osiągnie stan swej dojrzałości.
1. OGÓLNY OPIS:
Określa ostre i względnie nietypowe zaburzenia więzi, które dotykają dzieci do piątego roku życia. W większości przypadków dotyczy to zaburzeń w nawiązywaniu więzi społecznych.
Genezą RAD jest nieprawidłowy rozwój relacji pomiędzy dzieckiem a jego opiekunem w pierwszym okresie życia dziecka. Może to wynikać z zaniedbania, przemocy, nagłego oddzielenia od opiekunów między wiekiem sześciu miesięcy i trzech lat, częstych zmian opiekunów lub braku odzewu ze strony opiekuna na próby nawiązania komunikacji przez dziecko.
RAD może przyjmować dwie formy:
A) zahamowaną – określa się nią stałą niemożność zainicjowania lub odpowiedzenia na większość interakcji społecznych zgodnie z etapem rozwoju
B) niehamowaną – przejawiającą się bezkrytyczną towarzyskością, przesadną poufałością z nieznajomymi
2.OBJAWY SYMPTOMY:
brak rozwoju świadomości, , słabo rozwinięta empatia;
kłopoty ze zrozumieniem przyczyny i jej rezultatu;
manipulowanie otoczeniem: powierzchowna grzeczność, pozorowane zaangażowanie;
brak kontaktu wzrokowego, zwłaszcza z rodzicami (poza przypadkami kłamstwa);
trudności z akceptacją uczuć okazywanych przez opiekunów;
nieumiejętność dawania i okazywania uczucia;
wyjątkowa chęć kontrolowania swoich spraw (pogłębiająca się wraz z wiekiem), kłótliwość, nieustępliwość;
destrukcyjne nastawienie wobec siebie, innych ludzi, zwierząt oraz rzeczy;
brak kontroli nad własnym zachowaniem;
często popadający w złość,
kłamanie w kwestiach oczywistych;
nietypowe zachowanie przy jedzeniu (gromadzenie żywności lub odmowa przyjmowania posiłków, upodobanie do dziwnych potraw);
nieudane relacje z rówieśnikami;
trudny rozmówca – nieustannie mówiący, przerywający, chcący kontrolować przebieg dyskusji, zadający wiele pytań, często bezsensownych;
nietypowy sposób wysławiania się, mamrotanie, mowa mechaniczna, bardzo ciche i spokojne wyrażanie się (poza momentami złości), niechęć do nauki zdolności komunikacyjnych;
fascynacja ogniem, krwią, bronią, złem;
przejmowanie się drobnymi skaleczeniami, sińcami – ale ignorowanie poważnych ran;
podkradanie rzeczy, które można by mieć po zapytaniu lub poproszeniu;
3. PRZYCZYNY:
- zaniedbania i nadużycia ze strony rodziców;
-oddzielenie od biologicznych opiekunów;
-zmiany opiekunów (np. rozwód) oraz zmiany miejsca pobytu;
-traumatyczne przeżycia;
-matczyna depresja bądź uzależnienie matki (od alkoholu, narkotyków, innych używek);
-brak dobrego porozumienia między matką a dzieckiem;
-brak doświadczenia lub niedojrzałość opiekunów w wychowywaniu dziecka;
-niezdiagnozowane i nieleczone bolesne dolegliwości (np. infekcje ucha, kolka);
-zewnętrzne okoliczności, które uniemożliwiają dziecku zaznanie czułości ze strony opiekunów (np. przebywanie w inkubatorze);
-genetyczne predyspozycje.
4.Terapia:
Wsparcie psychologów, psychiatrów
Zajęcia psychoterapeutyczne
5. ARTYKUŁ O ZABURZENIU:
LĘK SEPARACYJNY:
Każde rozdzielenie małego dziecka od opiekuna, szczególnie matki, nawet na niezbyt długi okres czasu, u większości dzieci powoduje negatywne emocje. Szczególnie wtedy, kiedy małe dziecko nie ma doświadczenia i nie nabyło umiejętności radzenia sobie z taką sytuacją
1. OGÓLNY OPIS:
Określany też, jako rozwojowy jest naturalnym etapem w rozwoju, który przechodzi każde małe dziecko. Lęk ten pojawia się między 7 a 9 miesiącem życia dziecka. Lęk separacyjny to nadmierny, niepohamowany lęk koncentrujący się na sytuacji oddzielenia, rozłączenia z ważną osobą, z którą dziecko jest silnie związane. Na ogół jest to matka, lub osoba najczęściej przebywająca z dzieckiem i trwająca z nim w związku emocjonalnym.
Zwykle przeżywaniu lęku separacyjnego towarzyszy, oparte na nierealnych przesłankach, uporczywe zamartwienie się, że osobie, z którą dziecko jest silnie emocjonalnie związane zagraża wielkie, nieodwracalne, choć często bliżej nieokreślone niebezpieczeństwo.
2. OBJAWY:
odmawianie spania w swoim łóżku;
powtarzające się koszmary senne, w których oddzielenie od bliskich jest głównym tematem;
poważny niepokój w sytuacji oddzielenia od bliskich z powodu wyjazdu samego dziecka lub członków rodziny lub w sytuacji, gdy taka rozłąka jest spodziewana;
nadmierne zamartwianie się bezpieczeństwem członka rodziny; zamartwianie się zgubieniem się;
odmawianie chodzenia do szkoły;
lękliwość i niechęć do pozostawania samemu;
częste bóle brzucha, głowy uskarżanie się na stan zdrowia;
bóle mięśni lub napięcie mięśni;
nadmierne zamartwianie się swoim bezpieczeństwem;
nadmierna „przylepność”, nawet, gdy dziecko jest w domu z rodzicami;
objawy paniki lub wybuchy złości w sytuacji separacji od bliskich.
Kiedy można zacząć się niepokoić lękiem dziecka?
Gdy dziecko nie daje się ukoić przez okres dłuższy niż 2 tygodnie
Gdy skarży się codziennie rano na różne dolegliwości fizyczne
Gdy lęk przed rozstaniem przeciąga się na okres szkoły podstawowej;
Gdy starsze dziecko lub adolescent odmawiają pójścia do szkoły
Gdy nigdy nie obserwujemy lęku separacyjnego.
3.PRZYCZYNA:
zmęczenie
choroba
zmiany w rutynie codziennego dnia
zmiany w rodzinie (jak narodziny rodzeństwa, rozwód, śmierć lub choroba)
zmiana w rutynie przedszkolnej lub zmiana opiekuna/wychowawcy
Rodzice zwykle nie są przyczyną lęku separacyjnego, ale odgrywają bardzo ważną rolę w jego utrzymywaniu się bądź pokonaniu
4. Terapia:
Lęk separacyjny diagnozowany jest przez psychologa lub psychiatrę dziecięcego.
Leczenie polega na psychoterapii dziecka, pracy z rodzicami lub całą rodziną i, o ile to możliwe, współpracy ze szkołą lub przedszkolem dziecka.
W najbardziej nasilonych przypadkach może by zaproponowane leczenie farmakologiczne.
Wczesne zdiagnozowanie i leczenie mogą znacznie złagodzić nasilenie lęku, przywrócić dziecku możliwość normalnego rozwoju i poprawić jakość kontaktów dziecka lub młodego człowieka z rówieśnikami.
Należy pamiętać, że celem psychoterapii nie jest pozbycie się lęku, lecz pozyskanie zdolności do tolerowania lęku, psychicznego bólu i uczucia samotności, które mogą być obecne bez swojej niszczącej siły.
5. ARTYKUŁ O ZABURZENIA:
PRZEJDŹ DO ARTYKUŁU
DEPRESJA DZIECIĘCA:
1. OGÓLNY OPIS
Depresja jest stanem charakteryzującym się długotrwale obniżonym nastrojem oraz szeregiem innych objawów psychicznych i somatycznych. Depresja rozumiana jako choroba należy do grupy zaburzeń nastroju. Jej przebieg może być przewlekły, ze stałym nasileniem objawów lub może ona przyjmować postać nawracających epizodów o łagodnym, umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, oddzielonych okresami dobrego samopoczucia. Objawy depresyjne często towarzyszą innym zaburzeniom psychicznym – np. zaburzeniom lękowym (rozpoznaje się wtedy zaburzenia depresyjno-lękowe) lub są reakcją na przykre, traumatyczne wydarzenia (zaburzenia adaptacyjne o obrazie tzw. reakcji depresyjnej).
2. OBJAWY:
-smutek, przygnębienie, płaczliwość; u dzieci i nastolatków w odróżnieniu od dorosłych bardzo często dominuje drażliwość, dziecko łatwo wpada w złość lub rozpacz, może demonstrować wrogość wobec otoczenia – zachowuje się w sposób odpychający, zniechęcający do nawiązania kontaktu,
-zobojętnienie, apatia, zmniejszenie, a nawet utrata zdolności do przeżywania radości; dziecko przestaje cieszyć się z rzeczy lub wydarzeń, które wcześniej sprawiały mu radość,
-poczucie znudzenia, zniechęcenia; ograniczenie lub zaprzestanie aktywności, które wcześniej były dla dziecka ważne lub przyjemne (np. zabawa, hobby, spotkania z rówieśnikami), a także niechęć do podejmowania codziennych obowiązków lub zupełne ich zaniechanie. Dziecko może np. odmówić porannego wstawania, chodzenia do szkoły, wychodzenia z domu, a w skrajnych przypadkach - ze swojego pokoju, zaniedbywać higienę osobistą, naukę i tym podobne,
-wycofanie się z życia towarzyskiego, ograniczenie kontaktu z rówieśnikami,
-nadmierna reakcja na uwagi, krytykę – dziecko reaguje rozpaczą lub dużą złością nawet gdy zwróci mu się uwagę w bardzo delikatny sposób i dotyczy ona błahej sprawy,
-depresyjne myślenie („wszystko jest bez sensu”, „i tak nic mi się nie uda”), niska samoocena („jestem beznadziejny/a, gorszy/a, nieatrakcyjny/a, głupi/a”); nieproporcjonalnie pesymistyczna ocena rzeczywistości, własnych możliwości, przyszłości,
-poczucie bycia bezużytecznym, niepotrzebnym; nadmierne obwinianie się nawet za te wydarzenia i okoliczności, na które nie ma się wpływu (np. obwinianie się za konflikt między rodzicami),
-w ciężkich przypadkach depresji mogą wystąpić objawy psychotyczne (charakteryzujące się nieprawidłowym, zniekształconym przeżywaniem rzeczywistości): omamy (inaczej halucynacje), najczęściej słuchowe, rzadziej wzrokowe i węchowe i/lub urojenia (fałszywe przekonania na temat samego siebie i/lub otoczenia).Treść tych objawów jest zgodna z depresyjnym nastrojem. Omamy przyjmują postać np.: głosu krytykującego postępowanie i poczynania chorego, przekonywującego o jego winie, bezużyteczności lub nawet nakazujące mu się okaleczyć lub zabić; rzadziej obejmują wizje zniszczenia, katastrofy lub zapach śmierci i rozkładu. Urojenia najczęściej dotyczą winy, grzeszności, oczekiwania na karę, poczucia nadciągającej zagłady, kataklizmu. Objawy psychotyczne w przebiegu depresji u dzieci są rzadkością, natomiast mogą występować u nastolatków,
-uczucie niepokoju, napięcia wewnętrznego; często zaburzeniom depresyjnym towarzyszy lęk – niemal nieustający, o stałym nasileniu, nieokreślony – trudno wskazać przyczynę lub obiekt takiego lęku („sam nie wiem, czego się boję”),
-podejmowanie impulsywnych, nieprzemyślanych działań („i tak na niczym mi nie zależy”); picie alkoholu, stosowanie innych środków psychoaktywnych (narkotyki, „dopalacze”) – często w celu złagodzenia lęku, napięcia, smutku,
-działania autoagresywne, np.: samookaleczenia (rozmyślne uszkadzanie swojego ciała przez cięcie się ostrymi przedmiotami, przypalanie zapalniczką, papierosem, drapanie, gryzienie i tym podobne), rozmyślne zadawanie sobie bólu, zażywanie w nadmiarze leków w celu „zatrucia się” (ale nie w celu odebrania sobie życia),
-myśli rezygnacyjne („życie jest bez sensu”, „po co ja żyję”) fantazje na temat śmierci („co by było, gdybym umarł?”, „innym byłoby lepiej, gdyby mnie nie było”),
-myśli samobójcze (rozmyślanie, fantazjowanie na temat odebrania sobie życia), tendencje samobójcze (planowanie lub czynienie przygotowań do popełnienia samobójstwa), a w skrajnych przypadkach – próby samobójcze, czyli podejmowanie bezpośrednich działań mających na celu odebranie sobie życia
Inne, niecharakterystyczne dla depresji objawy i problemy, które mogą w jej przebiegu występować, obejmują:
-zaburzenia koncentracji i trudności z zapamiętywaniem - często skutkują problemami z nauką i pogorszeniem wyników w szkole, dziecko może opuszczać zajęcia lekcyjne,
-pobudzenie psychoruchowe, często wynikające z przeżywanego lęku i napięcia – dziecko wierci się, nie może się skupić na konkretnej czynności, podejmuje bezwiednie bezcelowe działania, np. skubie ubranie, zamazuje długopisem kartkę, obgryza paznokcie,
-podejmowanie niektórych aktywności w nadmiarze – np. gra na komputerze, oglądanie TV,
-zwiększenie lub zmniejszenie apetytu, a w efekcie - zmiany masy ciała,
-problemy ze snem: trudności z zasypianiem, wybudzanie się w nocy, budzenie się wcześnie rano, nadmierna senność.
3.PRZYCZYNY:
W wielu przypadkach depresja dziecka jest uwarunkowana brakiem poczucia bezpieczeństwa, miłości i ciepła w domu rodzinnym.
Osamotnienie, zamknięcie w świecie gier komputerowych jest przyczyną nieprawidłowego rozwoju dziecka.
Zaniedbanie podstawowych potrzeb przez rodziców i obojętność są przyczyną poważnych zaburzeń psychicznych.
uwarunkowania genetyczne (częściej chorują dzieci, w których rodzinach występuje depresja
psychogennych, obejmujących m.in.: indywidualną konstrukcję psychiczną (np. niska samoocena, skłonność do samokrytyki, brak poczucia bezpieczeństwa), depresyjne schematy myślenia (skłonność do automatycznego interpretowania faktów i wydarzeń na swoją niekorzyść), nieumiejętność radzenia sobie ze stresującymi sytuacjami, słabe umiejętności społeczne,
środowiskowych, np.: trudna sytuacja rodzinna (rozwód lub separacja, utrata rodzica/obojga rodziców, zła sytuacja materialna, alkohol, przemoc), nadużycie seksualne, problemy szkolne, doświadczenie przemocy lub odrzucenia przez grupę rówieśniczą.
4. TERAPIA:
W celu postawienia rozpoznania lekarz psychiatra zbiera wywiad z dzieckiem/nastolatkiem oraz jego opiekunami i przeprowadza badanie psychiatryczne – szczegółową rozmowę, która pozwala ocenić stan psychiczny młodego pacjenta
Leczenie depresji u dzieci i młodzieży wymaga zaangażowania rodziców/opiekunów, a czasem także nauczycieli i innych osób, które biorą udział w opiece nad dzieckiem. Podstawowymi metodami leczenia są oddziaływania niefarmakologiczne: psychoedukacja i psychoterapia, a w niektórych przypadkach wskazane lub wręcz konieczne jest włączenie leków.
Niefarmakologiczne metody leczenia obejmują:
psychoedukację – zapewnienie dziecku i jego opiekunom informacji na temat objawów, przyczyn i metod leczenia depresji oraz sposobów postępowania w konkretnych sytuacjach – na przykład w przypadku pogorszenia stanu psychicznego, wystąpienia działań niepożądanych leków.
psychoterapię – która może odbywać się w postaci terapii indywidualnej, grupowej lub rodzinnej. Nie jest wcale powiedziane, że psychoterapia u danego dziecka powinna obejmować tylko jeden z wymienionych modułów, wręcz przeciwnie – korzystne jest ich łączenie. Szczególne znaczenie ma terapia rodzinna – z jednej strony problemy emocjonalne dziecka nie pozostają bez wpływu na przeżycia i funkcjonowanie pozostałych członków rodziny, a z drugiej – konflikty i problemy w rodzinie mogą przyczyniać się do pogorszenia stanu psychicznego dziecka. W przypadku młodszych dzieci skuteczne oddziaływania terapeutyczne bez zaangażowania rodziców/opiekunów są praktycznie niemożliwe.
Psychoterapia grupowa jest wskazana szczególnie dla dzieci i nastolatków, którzy doświadczają trudności w funkcjonowaniu w grupie rówieśniczej i mają tendencje do wycofywania się z relacji koleżeńskich.
Farmakoterapię – czyli stosowanie leków – należy rozważyć, gdy nasilenie objawów utrudnia dziecku codzienne funkcjonowanie, a same oddziaływania terapeutycznie nie przynoszą zadowalających efektów. Oczywiście nie oznacza to, że należy wtedy zrezygnować z psychoterapii! Stosowanie leków jest metodą uzupełniającą dla psychoterapii, a nie odwrotnie.
5. ARTYKUŁ O ZABURZENIU:
PRZEJDŹ DO ARTYKUŁU
ZABURZENIA ŁAKNIENIA:
1.OGÓLNY OPIS:
Łaknienie podlega istotnym wpływom środowiska zewnętrznego, takim jak np. temperatura otoczenia, aktywność fizyczna, nawyki żywieniowe, pora spożywania posiłków i ich jakość. Wysoka temperatura i duży wysiłek fizyczny zmniejsza, a zimno i przewlekły wysiłek zwiększa zapotrzebowanie na wysokoenergetyczne pokarmy.
Zmiany łaknienia i związany z tym pobór pożywienia zależą od uczucia głodu, apetytu i sytości.
Wyróżniamy trzy typy zaburzeń łaknienia: łaknienie wzmożone, zmniejszone i spaczone.
Wzmożone łaknienie występuje w trzech odmianach.
Polifagia – z koniecznością jedzenia dużych ilości pokarmów. Przyczyny mogą być czynnościowe, organiczne, nerwowe (choroby tarczycy, choroby pasożytnicze, ciąża, cukrzyca).
Akoria – jest to występujący w chorobach psychicznych brak uczucia sytości po posiłku.
Bulimia – jest to silny pociąg do jedzenia z epizodami szybkiego jedzenia dużych ilości bogatoenergetycznych posiłków, a następnie w obawie przed otyłością prowokowanie wymiotów po jedzeniu, stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych. Okresy żarłoczności występują na przemian z okresami bardzo restrykcyjnych diet odchudzających, w związku z czym u osób tych (najczęściej kobiet) występują znaczne wahania masy ciała. Zaburzeniom tym najczęściej towarzyszy depresja oraz mylna ocena wielkości – masy własnego ciała.
Zmniejszone łaknienie ma dwie postaci.
• Sitofobia – jest to lęk przed jedzeniem, powodowany obawą wystąpienia dolegliwości bólowych po posiłku (np. w chorobach trzustki, kamicy żółciowej).
Anoreksja– czyli niewystępowanie uczucia głodu.
Spaczone łaknienie także występuje w dwóch odmianach.
Paroreksja – spaczone łaknienie polegające na chęci spożywania niecodziennych potraw.
Pica – jest to chęć jadania rzeczy niejadalnych, np. włosów, kwiatów, ziemi.
Mówiąc o zaburzeniach łaknienia, należy zwrócić uwagę na towarzyszącą im zmianę masy ciała. I tak, wzmożone łaknienie może przebiegać ze zwiększeniem masy ciała (przy zaburzeniach ośrodkowego układu nerwowego, bulimii czy po prostu przy złych nawykach żywieniowych) oraz ze zmniejszeniem masy ciała. Dzieje się tak np. w chorobach endokrynologicznych – cukrzycy czy nadczynności gruczołu tarczowego.
Brak łaknienia ze zwiększeniem masy ciała najczęściej występuje jednocześnie z zatrzymaniem wody w organizmie i powstaniem obrzęków. Zdarza się to w chorobach serca i naczyń, nerek, wątroby oraz w niektórych endokrynopatiach.
Natomiast brak łaknienia i związane z nim zmniejszenie masy ciała pojawia się w bardzo wielu chorobach psychogennych i organicznych.
2.Przyczyny
Zaburzenia układu dokrewnego: niedoczynność przysadki, niedoczynność nadnerczy, nadczynność przytarczyc, niewyrównana cukrzyca.
Choroby ośrodkowego układu nerwowego ze wzmożeniem ciśnienia śródczaszkowego, którym towarzyszą bóle głowy i wymioty.
Choroby przewodu pokarmowego, tj. ostry i przewlekły nieżyt żołądka, zwężenie odźwiernika, nieswoiste zapalenia jelit, choroby wątroby, dróg żółciowych i trzustki, zaparcie, choroby nowotworowe, stan po wycięciu żołądka.
Zaburzenia witaminowe (zwiększone stężenie witaminy D), elektrolitowe (zwiększone stężenie wapnia).
Niedokrwistości – z niedoboru żelaza, złośliwa.
Bardzo często towarzyszy temu syndrom ładnej osoby. Osoba cierpiąca na tego typu zaburzenie pragnie stać się jak najbardziej atrakcyjna dla swojego otoczenia.
Propagowanie w mediach idealnej sylwetki często potęguję występowanie podobnych zachowań. Modelki oraz aktorki o idealnej figurze stają się pewnym sensie kanonem piękna. Powoduje to, że dziewczęta oraz młode kobiety dążą za wszelką cenę do osiągnięcia zbliżonego efektu. Wygląd staję się dla nich priorytetem, a proces chudnięcia jest przepustką do bycia idealną. Duży wpływ ma grupa społeczna, do której przynależą oraz nacisk jaki kładzie ona na urodę bądź idealne wymiary ciała.
Bardzo często pośrednią przyczyną są czynniki biologiczne. Budowa ciała, grubość kości oraz struktura mięśni, którą dziedziczymy po rodzicach może być powodem zaburzeń łaknienia. Uwarunkowania genetyczne wpływają na naszą wagę i uniemożliwiają osiągniecie idealnej figury. W związku z tym rodzi się w nas frustracja, która prowadzi do niebezpiecznych zachowań.
3.Terapia:
Bardzo często osoba, która cierpi na zaburzenia łaknienia nie jest świadoma swojego problemu. Szczególną rolę w tym wypadku odgrywa otoczenie. Jego zadaniem jest rozpoznanie problemu oraz skierowanie takiej osoby na leczenie. Trzeba pamiętać, że w takich przypadkach pomoc psychoterapeuty oraz dietetyka jest niezbędna. Psychoterapeuta pomoże rozpoznać przyczyny zachowania.
Natomiast dietetyk wyjaśni błędy w odżywianiu oraz ułoży odpowiedni jadłospis. Jeśli chodzi o bulimię zalecane jest również przepisanie konstytucjonalnych leków homeopatycznych. Takie leki powinien przepisać doświadczony specjalista.
W przypadkach skrajnego wyczerpania organizmu stosowana jest hospitalizacja. Taki sposób leczenia stosuję się kiedy waga pacjenta jest zdecydowania za niska, a organizm pozbawiony podstawowych minerałów. Skierowanie na oddział wewnętrzny ma za zadanie poprawienie ogólnej kondycji organizmu chorego.
Bardzo ważna jest motywacja chorego i to właśnie od niej zależy powodzenie w procesie leczenia.
5. PRZEJDŹ: OGÓLNOPOLSKIE CENTRUM ZABURZEŃ ODŻYWIANIA
FOBIE:
1.OGÓLNY OPIS
Fobia, czyli stany lękowe, obok depresji to jedne z najbardziej rozpowszechnionych problemów psychologicznych. Fobie dręczą ludzi od zarania cywilizacji. Mogą one pojawić się zarówno w wieku dzięcięcym jak i dojrzałym życiu. Na szczęście współcześnie stworzono metody radzenia sobie z fobiami.
Fobia jest doświadczeniem, które dotyka niemal co dzisiątej osoby. Zaraz po depresji to jedna z częściej pojawiających się dolegliwości psychicznych. Wpływ na jej pojawienie się mają w większości przykre doświadczenia związane z budzącym lęk podmiotem lub zaobserwowanie sytuacji z udziałem osób trzecich w których wydarzyło się coś złego.
2.OBJAWY:
Fizyczne objawy fobii:
-trudności w oddychaniu
-przyspieszenie bicia lub łomotanie serca
-ból lub napięcie w klatce piersiowej
-drżenie rąk lub drgawki całego ciała
-zawroty głowy
-ugniatanie u żołądku
-uderzenia zimna lub gorąca
-cierpnięcie
-pocenie się
-omdlenie
Psychiczne (emocjonalne) objawy fobii:
-uczucie niepokoju lub przytłaczającej paniki
-uczucie intensywnej potrzeby ucieczki
-strach przed utratą kontroli nad sobą
-uczucie zbliżania się do granicy szaleństwa
-uczucie jakbyś miał zamiar zaraz zemdleć
-wiesz, że przesadzasz, ale czujesz się bezsilny, by kontrolować swój strach
3.PRZYCZYNY:
\ Fobia może być nabyta poprzez warunkowanie klasyczne – gdy dana osoba kojarzy obiekt wywołujący lęk z niebezpieczeństwem. Na przykład jako dziecko mogła być straszona pająkami, zamknięta w szafie, gdzie był pająk lub widziała paniczne reakcje swoich rodziców na pająka.
4.Terapia:
Jednym ze sposobów opanowywania fobii jest systematyczna desensytyzacja (odwrażliwianie). Terapia taka polega na zastępowaniu reakcji niepożądanej inną neutralną (np. relaksem).
Stosuje się także wygaszanie reakcji poprzez tzw. zanurzanie, czyli doprowadzanie do kontaktu pacjenta z bodźcem lękowym, zamiast jego unikania – ogrody zoologiczne prowadzą kursy edukacyjne, dotyczące ofidiofobii, na których zainteresowani mogą dowiedzieć się prawdy o wężach, ich zwyczajach i w jaki sposób należy się z nimi obchodzić.
Niekiedy stosowana jest także terapia implozywna.
Desensytyzacja lub odwrażliwianie – proces terapeutyczny polegający na redukowaniu intensywności reakcji lękowej (np. na traumatyczne przeżycia, obiekt wywołujący fobię) poprzez konstruowanie sytuacji, w których osoba (w rzeczywistości lub w wyobraźni) może skonfrontować się ze złagodzoną wersją swoich doświadczeń (czy obiektem lęku)[1]. Może oznaczać także pozbawienie wrażliwości wynikające z przyzwyczajenia się do widoku drastycznych scen
Psychoterapia implozywna – rodzaj psychoterapii polegający na wystawieniu osoby przeżywającej lęk lub cierpiącej na fobię na działanie ekstremalnie silnego bodźca lękotwórczego. Może to być rzeczywisty kontakt z bodźcem lękotwórczym (np. włochatym pająkiem) lub - częściej - tylko wyobrażony kontakt (np. osoba cierpiąca na agorafobię wyobraża sobie, że jest ściśnięta w środku rozwrzeszczanego tłumu).
Terapia implozywna oparta jest na teorii warunkowania klasycznego. W tej teorii twierdzi się, że wygaszanie reakcji (tu wygaszanie reakcji lękowej) następuje gdy dochodzi do kontaktu z bodźcem warunkowym i jednocześnie nie pojawia się bodziec bezwarunkowy. Po kilku takich zdarzeniach reakcja warunkowa w odpowiedzi na bodziec warunkowy wygasa.
5. PRZEJDŹ: JAK PORADZIĆ SOBIE Z FOBIĄ